Grupa korekcji koloru

Kontrolki używane są do ustawienia kolorów efektu split-toningu, wybierz pożądane kolory i nasycenie dla cieni i świateł. Kliknięcie na kolorowych kwadratach otwiera wybierak koloru, oferujący zarówno wybór popularnych barw, jak i możliwość zdefiniowana własnego w przestrzeni RGB.

Ten parametr reprezentuje proporcję tonowania pomiędzy cieniami a światłami. Dla wartości 50% połowa zakresu światłości zostanie użyta na tonowanie świateł, a druga połowa – na tonowanie cieni.

Kompresja jest odsetkiem całkowitego zakresu światłości, pozostawionym poza tonowaniem. Wartość domyślna to 33%; nie jest to domyślne zachowanie oryginalnego modułu tonowania, w przypadku którego wynosi ona 0%. Domyślne 33% to propozycja, zachęcamy do eksperymentów i sprawdzenia, jak zmiana może wzmocnić oryginalną metodę tonowania.

Ustawia barwę warstwy koloru.

Ustawia nasycenie koloru ciemnych tonów.

Ustawia jasność warstwy koloru.

Suwak kontroluje stopień zmieszania obrazu wejściowego. Jeśli jest on ustawiony na zero, efektem będzie jednolita płaszczyzna koloru.

Możliwe jest definiowanie różnych krzywych oddzielnie dla każdego z trzech kanałów „jasności”, „nasycenia” i „odcienia”.

Kontroluje sposób interakcji z krzywą. Przy zaznaczonej opcji edytuj zakresy współrzędne węzłów pozostaną stałe. Jest to domyślny tryb do wersji 2.6.

Po kliknięciu piksele zmodyfikowane przez krzywą wyświetlane są bezpośrednio na środku.

Określa oś poziomą, czyli wartości do ustawienia. Można wybierać pomiędzy „jasnością”, „nasyceniem” i „odcieniem” (domyślnie). Zmiana tego parametru resetuje krzywą do prostej poziomej linii.

Jeden z dwóch trybów, zmieniających końcowy efekt: „gładko” (domyślny) lub „silny”.

Użyj tego parametru do dostrojenia ogólnej siły efektu.

Interpolacja to proces, w którym ciągła krzywa obliczana jest z kilku węzłów punktowych. Ponieważ ten proces nigdy nie jest doskonały, dostępnych jest kilka metod, łagodzących problemy, powstające w niektórych układach węzłów.

Prawdopodobnie metodą dającą najładniejszy efekt jest „sześcienna funkcja sklejana”. Ponieważ wygładza ona krzywe, kontrast na zdjęciu jest ładniejszy. Ta metoda jest jednak bardzo wrażliwa na pozycje węzłów i może produkować wierzchołki i oscylacje, jeśli węzły są zbyt blisko siebie lub gdy jest ich zbyt wiele. Działa najlepiej, kiedy mamy tylko 4-5 wierzchołków, równomiernie rozłożonych.

„Krzywa dośrodkowa” jest metodą, zaprojektowaną specjalnie dla uniknięcia wierzchołków i oscylacji, choć ceną za to jest luźniejsze trzymanie się węzłów. Jest gładsza, bez względu na liczbę węzłów i odstępy między nimi, ale produkuje bardziej zacieniony i przytępiony kontrast.

„Krzywa monotoniczna” jest metodą, zaprojektowaną do tworzenia interpolacji monotonicznej, czyli pozbawionej oscylacji i wierzchołków. Metoda bardzo przydatna, jeśli próbujesz tworzyć funkcję analityczną z interpolacji węzła (na przykład wykładniczą, logarytmiczną, potęgową, itp.). Funkcje takie dostępne są jako presety. Może to być dobry kompromis pomiędzy dwiema wspomnianymi wyżej metodami.

Siła efektu.

Ten suwak kontroluje siłę efektu.

Velvia potrafi zredukować efekt swojego działania na śródtony, pomagając uniknąć nienaturalnych odcieni skóry. Suwak przewagi tonów średnich kontroluje tę selektywność; zmniejszenie tej wartości zmniejsza ochronę śródtonów, czyniąc cały efekt mocniejszym.

Zmienia kontrast koloru dla pary zieleń – magenta.

Zmienia kontrast koloru dla pary nieboieski – żółty.

W celu korekcji koloru przesuń białą kropkę do pożądanego zabarwienia świateł, a następnie czarną – do pożądanego zabarwienia cieni. W celu ustawienia prostego zabarwienia globalnego, ustaw obie kropki na tym samym kolorze.

Użyj suwaka nasycenia, aby kontrolować globalne nasycenie.

Wypełnienie światłem w [EV].

Ustawia medianę jasności, objętą działaniem efektu. Próbnik koloru dostępny jest przez naciśnięcie . Pobrana wartość jasności pokazana jest w pasku gradientu, pomagającego znaleźć szukaną wartość środkową. Wewnątrz panelu globalnego próbnika koloru możesz przełączać się pomiędzy trybem próbkowania punktowego i obszarowego (p. Sekcja 3.3.6, „Globalny próbnik koloru”).

Ustawia szerokość krzywej Gaussa. Liczba określająca ilość stref, gdzie cały zakres dynamiczny to 10 stref. Ponieważ krzywa Gaussa jest symetryczna, można wprowadzać tylko numery parzyste.

Dostępne są operatory Reinhard, Filmic i Drago. W zależności od wybranego operatora do dostrajania dostępne są różne parametry. Niektóre z nich ustawiają się automatycznie i nie wymagają dodatkowych kontrolek.

Dostępne tylko dla operatora Drago. Parametr wpływa na kontrast zdjęcia wyjściowego. Ma podstawowe znaczenie dla dostosowania kompresji wysokich wartości i widzialności szczegółów w ciemnych obszarach. Zgodnie z oryginalną dokumentacją, na początek dobra jest wartość 0.85.

Dostępne tylko dla operatora Drago. Jest to współczynnik, dostosowujący globalną jasność zdjęcia do jasności docelowego wyświetlacza. Jest podawany w cd/m² i powinien odpowiadać odpowiedniej wartości na urządzeniu wyjściowym. Wyższe wartości dają jaśniejszy obraz, niższe wartości – ciemniejszy.

Dodatek do innych operatorów. Ten parametr określa, jak bardzo szczegóły są zachowane i zwrócone do obrazu wyjściowego po mapowaniu tonów.

Ten suwak kontroluje efekt w cieniach; wartości dodatnie rozjaśniają cienie, ujemne je przyciemniają.

Ten suwak kontroluje efekt w światłach; wartości dodatnie rozjaśniają światła, ujemne je przyciemniają.

Domyślnie algorytm moduły pozostawia punkty bieli i czerni bez zmian. Czasami zdjęcie może zawierać przepalenia, czyli punkty z luminancją wyższą, niż 100. Przesuniecie ujemne suwaka punktu bieli pozwala na przyciemnienie tych wartości, dzięki czemu szczegóły w światłach stają się widoczne.

Ta opcja wybiera filtr rozmywający: rozmycia Gaussa bądź bilateralne. Wybierz bilateralne, jeśli przy gaussowskim pojawia się poświata.

Suwak kontroluje promień rozmycia. Wyższe wartości dają bardziej miękkie przejścia pomiędzy cieniami a światłami, ale mogą generować poświatę. Niższe wartości zmniejszają poświatę, ale mogą wyglądać sztucznie. Jak wspomniano, filtr bilateralny rzadziej tworzy artefakty poświaty.

Suwak kontroluje, w jakim stopniu efekt rozciąga się na śródtony; wysokie wartości ograniczają efekt do skrajnych cieni i świateł; niskie wartości powodują dużą ingerencję również w śródtony. Zmiana parametru jest normalnie konieczna tylko w przypadku chęci ograniczenia efektu do skrajnych świateł i cieni; w takim przypadku należy go zwiększyć. Przy wartości 100% moduł nie wywiera widocznego efektu, ponieważ wpływa tylko na absolutną biel i czerń.

Suwak kontroluje zmiany nasycenia koloru w cieniach; wysokie wartości powodują większe nasycenie w rozjaśnionych cieniach; niskie wartości powodują desaturację w rozjaśnionych cieniach. Na ogół warto zostawić to ustawienie domyślnie na 100%. Daje ono naturalne podbicie nasycenia w cieniach – podobne do tego, które można zaobserwować w naturze, kiedy cienie dostaną nieco światła.

Suwak kontroluje zmiany nasycenia koloru w światłach; wysokie wartości powodują zwiększenie nasycenia w przyciemnionych światłach; niskie wartości powodują desaturację w przyciemnionych światłach. Często światła nie zawierają wystarczająco dużo informacji o kolorze, żeby po przyciemnieniu dać żywe kolory. Dla optymalnej wartości konkretnego zdjęcia można próbować różnych ustawień, jednak rezultaty nie zawsze będą w pełni satysfakcjonujące.

Ustawia tryb działania modułu. Domyślnie „ręczny”.

Ustawia punkt czerni w percentylach względem lewej krawędzi histogramu (tylko w trybie „automatycznym”).

Ustawia punkt szarości w percentylach względem lewej i prawej krawędzi histogramu po zastosowaniu ustawień punktów czerni i bieli (tylko w trybie „automatycznym”).

Ustawia punkt bieli w percentylach względem prawej krawędzi histogramu (tylko w trybie „automatycznym”).

W zależności od zamierzonego celu, krzywą tonalną możesz zastosować w czterech różnych przestrzeniach barwnych:

Lab to percepcyjna przestrzeń kolorów, zaprojektowana dla oddania sposobu, w jaki ludzkie oko postrzega kolory i jasność, reprezentująca informację o kolorze niezależnie od informacji o jasności. W opcji „Lab, niezależne kanały” masz pełną kontrolę zarówno nad chrominancją (kanały a/b), jak luminancją (kanał L). W opcji „Lab, połączone kanały” dostępna jest tylko kontrola luminancji (kanał L). Korekcja nasycenia koloru zostanie automatycznie obliczona dla każdego piksela na podstawie korekty kontrastu, naniesionej na kanał luminancji. Działa to lepiej dla przypadków delikatnej korekcji kontrastu, ale im większa korekta kontrastu, tym gorsza korekcja nasycenia.

XYZ to liniowa przestrzeń barwna, zaprojektowana do połączenia psychologicznej, świetlnej reakcji oczu na przestrzeń RGB. Podobnie jak Lab, oddziela ona jasność od informacji o kolorze, ale robi to w sposób, który nie bierze pod uwagę roli korekcji mózgu w ludzkiej percepcji. Tryb „XYZ, połączone kanały” oferuje alternatywę dla „Lab, połączone kanały”. Działa poprzez zastosowanie krzywej kanału L do wszystkich trzech kanałów przestrzeni XYZ. Jeśli chcesz dostroić siłę automatycznej regulacji chrominancji (p. Sekcja 3.2.5.4, „Operatory mieszania”), skorzystaj z trybu mieszania „dostosowania koloru”. Ten tryb jest znany z generowania lekkiego przesunięcia w stronę żółtego.

Przestrzenie RGB są liniowymi przestrzeniami kolorów, zaprojektowanymi do pracy w systemie addytywnym. Są przystosowane do mediów utrwalajacych i wyświetlających obraz i nie izolują informacji o kolorze i jasności. „RGB, połączone kanały” operuje na ProPhotoRGB i stosuje krzywą kanału L do wszystkich trzech kanałów RGB. Wiadomo, że dodanie kontrastu w RGB zmniejsza nasycenie w światłach i podbija w cieniach, ale jest to najlepsza metoda do edycji kontrastu i standardowe podejście w większości oprogramowania. Ten moduł sprawia, że moduł krzywej tonalnej zachowuje się tak samo, jak krzywa bazowa (p. Sekcja 3.4.1.5, „Krzywa bazowa”) poza faktem, że ten ostatni działa w przestrzeni RGB aparatu.

Zauważ, że interfejs zawsze opiera się na przestrzeni Lab. Oznacza to, że współrzędna średniej szarości wypada zawsze w 50% wykresu, niezależnie od użytej przestrzeni barwnej. To samo dotyczy histogramu, wyświetlanego w tle krzywej. Elementy sterujące dostosowywane są do odpowiedniej przestrzeni barwnej przed korektą – więc środek szarości w RGB do XYZ jest zawsze mapowany z 50% do 18%.

Krzywa tonalna kanału L pracuje na jasności. Dla lepszej orientacji, diagram wyświetla histogram jasności. Jeśli pracujesz w trybach „Lab, połączone kanały”, „RGB, połączone kanały” lub „XYZ, połączone kanały”, krzywa dla kanału L jest jedyną dostępną.

Linia pozioma reprezentuje jasność pikseli obrazu wejściowego. Linia pionowa reprezentuje jasność pikseli obrazu wyjściowego. Linia prosta nie modyfikuje niczego. Obszar nad domyślną przekątną zwiększa jasność, a pod nią – zmniejsza ją. Przesuniecie środka krzywej w górę rozjaśni więc obraz, przesunięcie w dół przyciemni go. Krzywa w kształcie litery S zwiększy kontrast zdjęcia.

Krzywe w kanałach a i b operują na wartościach koloru i dostępne są jedynie w przestrzeni „Lab, rozdzielone kanały”. Linia pozioma reprezentuje wartość kanału koloru pikseli obrazu wejściowego. Linia pionowa oznacza wartość kanału koloru pikseli obrazu wyjściowego. Dodatnie wartości a oznaczają więcej koloru magenty; ujemne oznaczają więcej odcienia zielonego. Dodatnie wartości b oznaczają więcej zażółcenia; ujemne wartości b – więcej zabarwienia niebieskiego.

Linia prosta nie zmienia niczego. Przesunięcie środka krzywej zabarwi obraz: przesunięcie kanału a w górę daje zabarwienie magenty; przesunięcie w górę kanału b da zabarwienie na żółto: przesunięcie w dół kanału a da zabarwienie na zielono; przesunięcie w dół kanału b da zabarwienie na niebiesko.

Zwiększenie / zmniejszenie nachylenia krzywych bez przesuwania ich środków, zwiększy/zmniejszy nasycenie odpowiedniego kanału. Z właściwie określonymi krzywymi możesz dostrajać nasycenie kolorów w zależności od kolorów pikseli wejściowych.

Interpolacja to proces, w którym ciągła krzywa obliczana jest z kilku węzłów punktowych. Ponieważ ten proces nigdy nie jest doskonały, dostępnych jest kilka metod, łagodzących problemy, powstające w niektórych układach węzłów.

Prawdopodobnie metodą dającą najładniejszy efekt jest „sześcienna funkcja sklejana”. Ponieważ wygładza ona krzywe, kontrast na zdjęciu jest ładniejszy. Ta metoda jest jednak bardzo wrażliwa na pozycje węzłów i może produkować wierzchołki i oscylacje, jeśli węzły są zbyt blisko siebie lub gdy jest ich zbyt wiele. Działa najlepiej, kiedy mamy tylko 4-5 wierzchołków, równomiernie rozłożonych.

„Krzywa dośrodkowa” jest metodą, zaprojektowaną specjalnie dla uniknięcia wierzchołków i oscylacji, choć ceną za to jest luźniejsze trzymanie się węzłów. Jest gładsza, bez względu na liczbę węzłów i odstępy między nimi, ale produkuje bardziej zacieniony i przytępiony kontrast.

„Krzywa monotoniczna” jest metodą, zaprojektowaną do tworzenia interpolacji monotonicznej, czyli pozbawionej oscylacji i wierzchołków. Metoda bardzo przydatna, jeśli próbujesz tworzyć funkcję analityczną z interpolacji węzła (na przykład wykładniczą, logarytmiczną, potęgową, itp.). Funkcje takie dostępne są jako presety. Może to być dobry kompromis pomiędzy dwiema wspomnianymi wyżej metodami.

Skala umożliwia zniekształcenie wyświetlania wykresu tak, żeby wyeksponować niektóre fragmenty wykresu do rysowania znaczących fragmentów krzywej. Zauważ, że opcja skalowania wpływa tylko na wygląd krzywej, a nie na jej rzeczywiste parametry.

Domyślnie użyta jest skala „liniowa”. Używa ona równych wartości na osi odciętych i rzędnych.

Skala „logarytmiczna” skompresuje duże wartości i wyeksponuje mniejsze, zarówno odcięte, jak i rzędne, dzięki czemu węzły w cieniach dostają więcej miejsca na wykresie i mogą być precyzyjniej kontrolowane.

Przy użyciu skali logarytmicznej pojawia się suwak „podstawy logarytmu”, pozwalający na regulację stopnia kompresji/rozciągnięcia, osiąganego przez skalę logarytmiczną. Jeśli narysować funkcje wykładnicze lub logarytmiczne od funkcji tożsamościowej, ustawienie tych wartości zdefiniuje dziedzinę takich funkcji.

Ten suwak dostosowuje kontrast obrazu.

Ten suwak dostosowuje jasność obrazu.

Ten suwak dostosowuje nasycenie obrazu.

Ustawia tryb działania modułu. Domyślnie „RGB, połączone kanały”.

Ustawia punkt czerni w percentylach względem lewej krawędzi histogramu.

Ustawia punkt szarości w percentylach względem lewej i prawej krawędzi histogramu po zastosowaniu ustawień korekty punktów czerni i bieli.

Ustawia punkt bieli w percentylach względem prawej krawędzi histogramu.

Wybierz jedną z metod ochrony koloru. Domyślna metoda to „luminancja”.

W zależności od zamierzonego celu, krzywą tonalną możesz zastosować w dwóch różnych przestrzeniach barwnych:

Przestrzenie RGB są liniowymi przestrzeniami kolorów, zaprojektowanymi do pracy w systemie addytywnym. Są przystosowane do mediów utrwalajacych i wyświetlających obraz i nie izolują informacji o kolorze i jasności. „RGB, połączone kanały” operuje na ProPhotoRGB i stosuje krzywą kanału L do wszystkich trzech kanałów RGB. Wiadomo, że dodanie kontrastu w RGB zmniejsza nasycenie w światłach i podbija w cieniach, ale jest to najlepsza metoda do edycji kontrastu i standardowe podejście w większości oprogramowania.

Interpolacja to proces, w którym ciągła krzywa obliczana jest z kilku węzłów punktowych. Ponieważ ten proces nigdy nie jest doskonały, dostępnych jest kilka metod, łagodzących problemy, powstające w niektórych układach węzłów.

Prawdopodobnie metodą dającą najładniejszy efekt jest „sześcienna funkcja sklejana”. Ponieważ wygładza ona krzywe, kontrast na zdjęciu jest ładniejszy. Ta metoda jest jednak bardzo wrażliwa na pozycje węzłów i może produkować wierzchołki i oscylacje, jeśli węzły są zbyt blisko siebie lub gdy jest ich zbyt wiele. Działa najlepiej, kiedy mamy tylko 4-5 wierzchołków, równomiernie rozłożonych.

„Krzywa dośrodkowa” jest metodą, zaprojektowaną specjalnie dla uniknięcia wierzchołków i oscylacji, choć ceną za to jest luźniejsze trzymanie się węzłów. Jest gładsza, bez względu na liczbę węzłów i odstępy między nimi, ale produkuje bardziej zacieniony i przytępiony kontrast.

„Krzywa monotoniczna” jest metodą, zaprojektowaną do tworzenia interpolacji monotonicznej, czyli pozbawionej oscylacji i wierzchołków. Metoda bardzo przydatna, jeśli próbujesz tworzyć funkcję analityczną z interpolacji węzła (na przykład wykładniczą, logarytmiczną, potęgową, itp.). Funkcje takie dostępne są jako presety. Może to być dobry kompromis pomiędzy dwiema wspomnianymi wyżej metodami.

Zmienia wyświetlanie histogramu w module. Nie wpływa na przetwarzanie, ale może pomóc w edycji zdjęcia. Domyślnie aktywowana.

W trybach pochylenie, przesunięcie, potęga dla większej dokładności najlepiej jest na początku ustawić pochylenie, następnie przesunięcie, a na koniec potęgę – w tej właśnie kolejności. Porządek jest łatwy do zapamiętania zgodnie z nazwą trybu.

W trybiepochylenie, przesunięcie, potęga, parametr cieni ma dalece większą siłę, niż w trybie wznios, gamma, wzmocnienie. Przełączając się z pierwszego trybu na drugi, dostosuj nasycenie w cieniach, dzieląc je przez około 10.

Te parametry wpływają na ustawienia interfejsu w cieniach, śródtonach i światłach.

Kontrolki trybu RGBL pozwalają na bezpośredni dostęp do parametrów RGB, które zostaną przesłane bezpośrednio do algorytmu i dostosowane wewnętrznie w luminancji XYZ, w zależności od użytego trybu. Tylko one zostaną zapisane w historii procesu wywołania w darktable.

Kontrolki trybu HSL dają kontrolę nieco bardziej intuicyjną, ale są one tylko interfejsem; barwy i nasycenie przeliczane są dynamicznie do i z parametrów RGB i nigdzie nie są przechowywane samodzielnie. Podczas konwersji z HSL na RGB, jasność HSL jest zawsze zakładana na poziomie 50%, więc parametry RGB są odpowiednio korygowane dla uniknięcia zmian jasności. Podczas konwersji z RGB na HSL jasność HSL nie jest jednak nigdzie korygowana.

W konsekwencji edycja najpierw w RGB, następnie w HSL, a potem znów w RGB nie zachowa oryginalnych parametrów RGB, ale znormalizuje je tak, żeby jasność HSL wyniosła 50%. Różnica jest mocno widoczna w większości przypadków, szczególnie w trybach korygujących wewnętrznie parametry RGB w luminancji XYZ.

W obu trybach dodatkowe suwaki „współczynnika” działają na wszystkie kolory od razu. Efekt jest podobny, co przy module poziomów (p. Sekcja 3.4.2.12, „Poziomy”) i ma wpływ jedynie na luminancję.

Nasycenie wejściowe to korekcja nasycenia, zastosowana przed balansem kolorów. Może być użyte do stłumienia kolorów przed zastosowaniem balansu w celu ułatwienia obróbki trudnych zdjęć. Jeśli poddajesz desaturacji całe zdjęcie, program tworzy monochromatyczny obraz oparty o luminancję, który może być użyty jako maska luminancji, do stworzenia filtru kolorowego z ustawienaimi balansu kolorów lub do efektu sepii (w takim przypadku możesz chcieć skorzystać z trybów mieszania).

Nasycenie wyjściowe to korekcja nasycenia, zastosowana tuż po korekcji kolorów. Jest użyteczna, kiedy znalazłeś właściwy balans tonów, ale rezultat jest zbyt ciężki i chcesz dostosować globalne nasycenie od razu, zamiast edytować nasycenie każdego kanału oddzielnie kosztem potencjalnego zaburzenia równowagi kolorów.

Suwak kontrastu pomaga zwiększyć separację luminancji. Kluczowa wartość określa wartość luminancji, która nie zostanie skorygowana korekcją kontrastu, więc kontrast ominie tę wartość. Wartości powyżej kluczowej zostaną wzmocnione niemal liniowo. Wartości poniżej kluczowej zostaną skompresowane przy pomocy funkcji potęgowej (tworząc górkę). Korekcja ta stosowana jest po wyjściowym nasyceniu i stosowana do każdego kanału RGB oddzielnie, więc barwy i nasycenia mogą nie zostać zachowane przy skrajnych ustawieniach (cienie mogą zostać ponownie nasycone, a światła zdesaturowane, może także dojść do przesunięć koloru).

W zależności od ustawionego trybu, ustawienia cieni kontrolują albo wznios, albo przesunięcie, ustawienia śródtonów – gammę lub potęgę, a ustawienia świateł – zysk lub nachylenie. Parametry są przeliczane w momencie zmiany trybu.

W trybie RGBL, zasięg suwaków RGB ograniczony jest do [-0.5; 0.5]. W trybie HSL, zakres suwaka nasycenia ograniczony jest do [0%; 25%]. Wartości spoza tych zakresów mogą być ustawione ręczne z klawiatury po kliknięciu PPM na suwaku.

Próbnik koloru obok etykiety optymalizuj lumę wybiera całe zdjęcie, a następnie optymalizuje składowe dla cieni, śródtonów i świateł tak, żeby średnia luminancja zdjęcia na wyjściu modułu wyniosła 50% Lab, najwyższa 100%, a najniższa 0%. Jest to zasadniczo normalizacja histogramu, podobna w działaniu do modułu poziomów. Optymalizator jest dokładny tylko wtedy, kiedy użyty został w jednym z trybów nachylenie, przesunięcie, potęga. W innych trybach działa po prostu przyzwoicie.

Jeśli potrzebujesz więcej kontroli, możesz zdefiniować trzy kolorowe łatki przy użyciu próbników, znajdujących się na początku sekcji każdej składowej, dla pobrania luminancji wybranych obszarów. Próbnik w sekcji cieni pobierze minimalną luminancję, śródtonowy średnią, a próbnik w sekcji świateł – maksymalną. Najwrażliwszym parametrem jest ten w sekcji śródtonów, ponieważ wybór obszaru różniącego się nawet minimalnie może prowadzić do drastycznych zmian. Korzystanie z samych próbników, bez włączenia optymalizacji lumy, pozwoli na naniesienie poprawek bez ogólnej optymalizacji, ale każdy parametr zostanie wtedy wyliczony z dwóch poprzednich. Kiedy łatki zostaną już zaznaczone, etykieta zmieni nazwę na „optymalizuj lumę na podstawie łatek”. Aby zresetować łatkę, po prostu zaznacz ponownie obszar. Łatki nie są zapisywane w parametrach i pozostają zapamiętane tylko do końca sesji.

Warto zauważyć, że dostosowanie lumimancji ma wpływ tylko na wyjście modułu balansu kolorów i nie wpływa na inne dostosowania luminancji, wykonane w modułach późniejszych w sekwencji (krzywej filmowej rgb, krzywej tonalnej, stref kolorów, poziomów, globalnego mapowania kolorów, itd.). Nie zalecamy korzystania z balansu kolorów dla globalnego remapowania luminancji na zdjęciu, ponieważ nie zachowa on oryginalnych kolorów, a lepiej do tego celu nadają się takie moduły, jak krzywa tonalna czy kontrast filmowy. Dostosowanie luminancji w balansie kolorów sprawdza się lepiej w korekcji lokalnej, w połączeniu z dostosowaniem kolorów lub z color gradingiem z wykorzystaniem masek.

Na zdjęciu z dużymi obszarami w bezpośrednim świetle słonecznym i częścią w świetle odbitym (cieniach), lub w obecności kilku sztucznych źródeł światła, światła i cienie mają często różne temperatury koloru. Takie zdjęcia są szczególnie trudne w korekcji, ponieważ żaden balans kolorów nie jest dobry dla całego obrazu. Optymalizator neutralizacji koloru pomoże ci znaleźć kolory komplementarne dla cieni, śródtonów i świateł tak, żeby odwrócić wszystkie zafarby, a średnim kolorem zdjęcia była neutralna szarość.

Podobnie jak optymalizacja lumy, próbnik obok etykiety zneutralizowania kolorów włącza ogólną optymalizację dla całego zdjęcia. Działa to dobrze w fotografii krajobrazowej i każdej innej z pełnym spektrum kolorów i luminancji. Dla zdjęć wieczornych i eventowych opcja zawodzi, w takim wypadku należy ręcznie określić obszary próbkowania przy pomocy próbników, znajdujących się obok każdego suwaka odcienia. Dla próbnika w światłach pobierz kolor eksponowany na światło punktowe, który powinien być neutralnie biały bądź szary. Dla próbnika w cieniach pobierz kolor wyeksponowany w łagodnym świetle, który powinien być neutralnie czarny lub ciemnoszary. Dla próbnika w śródtonach pobierz kolor, wyeksponowany zarówno w świetle łagodnym, jak i punktowym.

Sukces optymalizacji zależy od jakości próbek. Nie każdy ich zestaw prowadzi do dobrego rozwiązania, należy upewnić się, że kolorowe łatki w realnym świecie mają neutralne kolory. W wielu przypadkach optymalizator wygeneruje prawidłowy odcień, ale równocześnie przesadzone nasycenie, wymagające korekcji. W niektórych przypadkach optymalizacja się nie powiedzie, trzeba będzie zresetować parametry nasycenia i zacząć od nowa lub po prostu przerwać po zaznaczeniu łatek. Zauważ, że w optymalizacji automatycznej maksymalne nasycenie wyniesie 25%, co może nie być wystarczające w niewielkiej ilości przypadków, choć w większości pozwoli uniknąć niespójnych rezultatów.

Jeśli wybierzesz łatki z próbników odcienia, nie włączając optymalizacji, oprogramowanie wykona tylko jedną rundę optymalizacji i zatrzyma się, pozwalając ci kontrolować niezależnie każdy zakres luminancji i uniknąć odchyleń w skrajnych przypadkach. Korekcje odcienia i nasycenia obliczane są z uwzględnieniem dwóch innych zakresów luminancji i trzech składowych i zawsze wygenerują kolor komplementarny w zaznaczonym obszarze. Jeśli zamiast tego chcesz wzmocnić kolor obszaru, możesz dodać 180° do obliczonej barwy. Kiedy łatki zostaną wybrane, etykieta zmienia się na „zneutralizuj kolory na podstawie łatek”. Chcąc zresetować jedną łatkę, po prostu ponów zaznaczanie. Łatki nie są zapisywane w parametrach i zachowywane są tylko podczas bieżącej sesji. Parametry dopasowane podczas automatycznej neutralizacji są dokładne tylko w trybie nachylenie, przesunięcie, potęga, choć w ograniczonym zakresie działają również w trybie wznios, gamma, wzmocnienie.

Klasyczne klisze czarno-białe mają różne charakterystyki oddania koloru. Wybierz szary jako wyjściowy kanał mieszania i wypróbuj wartości sugerowane poniżej dla ulubionej kliszy.

Ustawia gęstość filtra w [ev]. Niska wartość lekko niedoświetli, a wysoka wartość stworzy mocny filtr.

Jest wyrażana w [ev], co jest równoznaczne ze stopniami przysłony. filtry na obiektyw oznaczane są częst jako ND2, ND4, ND8 itd. Każde dodanie [ev] podwaja liczbę ND. ND2 to 1ev, ND4 to 2ev, i tak dalej. Możesz również wyrazić to w gęstości optycznej lub transmitancji. Tabela poniżej podsumowuje różne podejścia dla najpopularniejszych filtrów:

Ustawia progresywność gradientu. Niska wartość tworzy gładkie przejście, wysoka – gwałtowne.

Ustawia barwę dodawaną do gradientu.

Ustawia nasycenie, dodawane do gradientu.

Kursor w module korektora tonów niesie wiele informacji. Ma on formę celownika z czymś w środku, wyglądającym jak pojedyncze szare koło. Nie jest to jednak pojedyncze koło, lecz dwa koła koncentryczne. Koło zewnętrzne zawsze reprezentuje wartość tonalną pod kursorem myszy przed dokonaniem zmian. Koło wewnętrzne pokaże wartość tonalną pod kursorem po zmianach. Jeśli więc koło wewnętrzne jest jaśniejsze, niż zewnętrzne, oznacza to, że do tej części obrazu zastosowano rozjaśnienie. Jeśli koło wewnętrzne jest ciemniejsze, niż zewnętrzne, zakres tonalny został przyciemniony.

Po lewej stronie celownika widać łuk, który może się wznosić albo opadać. Jest to jeszcze jeden sposób pokazania, czy na zakres tonalny bieżącego obszaru pod kursorem myszki zostały naniesione modyfikacje pozytywne, czy negatywne.

Po prawej stronie celownika widać również pole tekstowe pokazujące w liczbach, jakie zmiany zostały dokonane.

Na dole modułu widać pole wyboru "wyświetlaj maskę ekspozycji", a na prawo od niej ikonę . Kliknij ją, żeby zobaczyć maskę, którą moduł przygotował dla zdjęcia.

Zamysłem stojącym za tą maską jest tworzenie gładkich przejść bez efektów halo. Wciąż jednak z jej pomocą można tworzyć dobrze zarysowane krawędzie dla obszarów zdjęcia o wysokim kontraście. Wyświetlenie tej maski pomoże rozumieć poniższe parametry:

Do wygładzenia maski można użyć kilku filtrów. Jeśli ochrona detali jest nieaktywna, maska nie będzie wygładzona. Filtr prowadzący rozmywa w masce cienie bardziej od świateł, co jest efektem pożądanym, jeśli mocno rozjaśniasz cienie, ale może powodować stratę lokalnego kontrastu w światłach, jeśli je przyciemniasz. Eigf rozmywa maskę w sposób niezależny od ekspozycji; światła i cienie rozmywane są bardziej równomiernie. Uśredniony filtr prowadzący oraz eigf wykonają średnią geometryczną efektu filtra i oryginalnej maski: szczegóły nie zostaną zachowane tak, jak bez średniej, ale efekt zredukuje efekty halo.

Jeśli zwiększymy ją do dwóch, program użyje drugiej maski, wykorzystującej pierwszą jako wejście. W efekcie nowa maska będzie bardziej rozmyta niż wtedy, kiedy użyto tylko jednej. Większe wartości parametru rozmyją maskę jeszcze bardziej.

Wartość domyślna to 1 i oznacza tylko jedną wygenerowaną instancję maski.

Jeśli zwiększymy ją do dwóch, program użyje drugiej maski, wykorzystującej pierwszą jako wejście. W efekcie nowa maska będzie bardziej rozmyta niż wtedy, kiedy użyto tylko jednej. Większe wartości parametru rozmyją maskę jeszcze bardziej.

Z niższymi wartościami tego współczynnika przejścia pomiędzy ciemnymi i jasnymi obszarami maski będą bardziej widoczne. W miarę zwiększania wartości tego współczynnika przejścia stają się coraz gładsze.

Wyższe wartości wymuszają na masce dokładniejsze śledzenie krawędzi. Niższe wartości dadzą gładsze przejścia, ale mogą powodować efekty halo.

Ustawia poziom kompresji koloru warstwy bazowej. Im wyższa wartość kompresji, tym niższy zakres dynamiczny zdjęcia.

Określa przestrzenny zasięg filtra bilateralnego. Niższe wartości to mocniejsze efekty kompresji kontrastu na szczegóły zdjęcia.

Zmień zabarwienie zdjęcia, od magenty (wartość < 1) do zieleni (wartość > 1). Razem ze zmianą tego parametru dostosowane również zostaną suwaki kanałów.

Ustaw temperaturę koloru (w Kelvinach). Suwaki kanałów będą aktualizowane w trakcie dostosowywania parametru. darktable wylicza temperaturę barwną z danych Exif przy pewnych założeniach. Obliczona wartość może być przybliżona. Na koniec tylko aktualizowane wartości kanału określają, jak zdjęcie zostanie zmodyfikowane.

Ustaw wartość kanału na skali od 0 do 8.

Wybierz zapisane ustawienie balansu bieli.

Niektóre aparaty oferują dodatkowe parametry dostrajające, jeśli wybrano jedno z ustawień predefiniowanych. W zależności od balansu bieli aparatu, mogą być dostosowane w krokach wewnątrz pewnego zakresu. Zazwyczaj w kierunku żółtego (wartość < 1) lub niebieskiego (wartość > 1).

Historia w bazie danych i skojarzonym pliku XMP nie zawiera temperatury ani zafarbu. Zamiast tego przechowuje wartości skojarzone z trzema współczynnikami RGB, które można ustawić w module balansu bieli. Zależność pomiędzy tymi dwoma zestawami wartości – RGB i temperatura/zafarb – zależy od charakterystyki aparatu. Dlatego też stosowanie balansu bieli w stylu stworzonym dla jednego aparatu do zdjęć, zrobionych innym modelem, da różną temperaturę/zafarb, a efekt końcowy może odbiegać od oczekiwań. Rozważ użycie balansu bieli w tamtym właśnie module.

Matematyczna zależność pomiędzy tymi dwoma zestawami wartości jest dość skomplikowana. Balans koloru można ustawiać suwakami RGB, które mogą nie mieć odpowiedników w temperaturze czy zafarbie (zdarza się to szczególnie wtedy, kiedy wysokie wartości temperatury obliczane są z wartości suwaków). Miej świadomość, że ustawianie balansu bieli suwakami temperatury/zafarbu na obrazie edytowanym suwakami RGB może dać dziwne efekty, szczególnie jeśli mamy do czynienia z wysoką temperaturą.