Grupa efektów

Wybiera znak wodny. Przycisk odświeżania obok listy zaktualizuje ją nowo dodanymi znakami wodnymi.

Dowolny tekst do 63 znaków, drukowany na żądanie. Przykład znajdziesz w pliku simple-text.svg.

Pole pokazuje kolor tekstu. Kliknięcie na kolorowym polu otworzy okno wyboru koloru, oferujace wybór spomiędzy najczęściej używanych kolorów lub określić własny w przestrzeni RGB.

To pole pozwala wybrać czcionkę tekstu. Kliknięcie na nim otwiera okno z dostępnymi czcionkami w systemie. Czcionki mogą być wyszukiwane po nazwie, a podgląd każdej wyświetla się obok jej nazwy; możesz określić własny, przykładowy tekst. Domyślna czcionka to „DejaVu Sans Book”.

Ustawia przejrzystość renderowanego znaku wodnego.

Skaluje znak wodny.

Ustawia kąt obrotu znaku wodnego.

Określa odniesienie do parametru skalowania. Ustawienie domyślne, „według obrazu”, skaluje znak wodny w proporcji do poziomego wymiaru obrazu. Możesz również wyskalować znak wodny względem odpowiednio „dłuższej krawędzi” i „krótszej krawędzi”.

Pozycjonuje znak wodny względem krawędzi bądź środka zdjęcia.

Przesunięcie względem punktu odniesienia na osi x.

Przesunięcie względem punktu odniesienia na osi y.

Suwak określa grubość ramki jako procent całego zdjęcia.

Z tą listą możesz wybierać różne proporcje rozmiarów wyjścia modułu, czyli zdjęcia razem z obramowaniem.

Jeśli wybierzesz niekwadratowe proporcje zdjęcia, to pole określi orientację – poziomą lub pionową. Ustaw „auto”, jeśli chcesz, żeby darktable wybrał najodpowiedniejszą orientację w oparciu o pierwotne zdjęcie.

Wybierz z zestawu predefiniowanych proporcji, gdzie chcesz umieścić wyjściowy obraz na osi poziomej. Możesz również kliknąć PPM i wprowadzić własną proporcję jako „x/y”.

Wybierz z zestawu predefiniowanych proporcji, gdzie chcesz umieścić wyjściowy obraz na osi pionowej. Możesz również kliknąć PPM i wprowadzić własną proporcję jako „x/y”.

Stosunek rozmiaru linii ramki do rozmiaru obwódki w jej najwęższej części.

Określa położenie linii ramki względem zdjęcia. Wartość 0 oznacza linię ramki dotykającą zdjęcia, 100% – linię ramki, dotykającą zewnętrznego obrysu zdjęcia.

Próbnik koloru, pozwalący na określenie koloru obramowania. Kliknięcie na kolorowym polu otwiera próbnik, pozwalając wybrać spośród najczęściej używanych kolorów, lub zdefiniować własny w przestrzeni RGB.

Możesz również aktywować próbnik koloru, naciskając i pobierając próbkę koloru ze zdjęcia. Pomiędzy punktowym a obszarowym trybem próbkowania można przełączać się z wnętrza panelu próbnika globalnego (p. Sekcja 3.3.6, „Globalny próbnik koloru”).

Próbnik koloru, pozwalający na określenie koloru linii ramki. Kliknięcie na kolorowym polu otwiera próbnik, pozwalając wybrać spośród najczęściej używanych kolorów, lub zdefiniować własny w przestrzeni RGB.

Możesz również aktywować próbnik koloru, naciskając i pobierając próbkę koloru ze zdjęcia. Pomiędzy punktowym a obszarowym trybem próbkowania można przełączać się z wnętrza panelu próbnika globalnego (p. Sekcja 3.3.6, „Globalny próbnik koloru”).

Ustawia promień obszaru objętego winietą.

Określa siłę zanikania efektu. Wyższe wartości oznaczają gwałtowniejsze przejścia.

Określa intensywność rozjaśniania (wartości dodatnie) bądź przyciemniania (wartości ujemne).

Określa, jak mocne stają sie kolory podczas nasycenia bądź desaturacji w obszarze winiety.

Przesuwa środek winietowanego obszaru w poziomie.

Przesuwa środek winietowanego obszaru w pionie.

Wpływa na kształt winiety. Domyślna wartość 1 tworzy winietę okrągłą bądź eliptyczną. Mniejsze wartości utworzą winietę bardziej kwadratową; wyższe nadadzą jej kształt zbliżony do krzyża.

Kliknij ten przycisk dla dopasowania proporcji szerokość/wysokość winiety do proporcji zdjęcia. Po tym zabiegu winieta stanie się prawdopodobnie eliptyczna.

Dostosuj ręcznie współczynnik wysokość/szerokość winietowanego obszaru.

Tą listą możesz aktywować dithering szumem losowym, aby zniwelować artefakty bandingu, spowodowane gradientem winiety. Wybierz „wyjście 8-bitowe”, aby zapobiec bandingowi na monitorach i w plikach JPEG. Jeśli wybierzesz „wyjście 16-bitowe”, użyte zostanie niewiele ditheringu – tylko tyle, żeby skompensować banding na delikatnym poziomie 16-bitowym. Ta funkcja jest nieco przestarzała, została zastąpiona nowszym modułem ditheringu (p. Sekcja 3.4.1.1, „Dithering”).

Ustaw rozmiar rozmycia prześwietlonego zdjęcia, im większy, tym bardziej miękkie.

Ustaw nasycenie prześwietlonego zdjęcia.

Suwak jasności wyskalowany jest w EV i zwiększa jasność.

Kontroluje kombinację prześwietlonego zdjęcia i efektu końcowego.

Ustaw rozmiar ziarna, zaprojektowany dla symulowania wielkości ISO.

Ustawia siłę efektu.

Pozioma oś odnosi się do jasności pikseli od ciemności (po lewej) do jasności (po prawej). Oś pionowa reprezentuje rodzaj widzenia od widzenia nocnego (dół) do dziennego (góra).

Ustaw błękitny odcień w cieniach (zjawisko Pukriniego).

Kontroluje zasięg przestrzenny efektu.

Ustawia próg dla zwiększania jasności.

Ustawia siłę prześwietlenia dla efektu.

Wybierz "filtrowanie lokalnym laplasjanem" lub "nienormalizowaną siatkę bilateralną". Opcje siatki to szorstkość, kontrast i szczegół. Filtr lokalnego laplasjana oferuje szczegół, światła, cienie i zakres tonów średnich. Tryb lokalnego laplasjana wspiera podbijanie cieni i kompresję świateł, podobnie jak w module cieni i świateł.

Przetwarza szczegóły w sposób gładszy lub bardziej szorstki.

Jak mocno algorytm rozróżnia poziomy jasności. Zwiększenie tego parametru daje bardziej kontrastowy obraz.

Zwiększa lub zmniejsza szczegółowość. Wyższe wartości zwiększą kontrast miejscowy.

Dodaj bądź usuń szczegół. Wyższe wartości zwiększą kontrast miejscowy. Spowoduje to umieszenie elementu w kszałcie litery S w centrum krzywej dla zwiekszęnia bądź zmniejszenia lokalnego kontrastu. Dla obrazów czarno-białych możliwe jest ustawienie tego parametru na wartość krańcową bez ryzyka śmiesznych efektów i artefaktów.

To wpływa na jeden koniec krzywej, efektywnie zwiększając bądź kompresując kontrast w światłach. Niska wartość zmniejszy światła.

Podobnie jak parametr świateł, wpłynie to na drugi koniec krzywej i zwiększy bądź zmniejszy kontrast w cieniach. Wyższa wartość da więcej kontrastu w cieniach. Niższa wartość podbije cienie i zasymuluje wypełnienie światłem. Zauważ, że jest to zrobione poprzez lokalną manipulację zdjęciem, jednak to oznacza, że kompletnie ciemne zdjęcie nie może zostać rozjaśnione w ten sposób, a wpłynie to tylko na ciemne motywy na jasnym tle.

Kontroluje szerokość kształtu S w krzywej kontrastu. Większa wartość rozszerza S, dzięki czemu więcej wartości kwalifikowanych jest do zakresu śródtonów, a mniej do świateł i cieni. W przypadku większego zakresu dynamicznego może to być użyteczne do redukcji jego wartości i osiągnięcia większej kompresji zakresu dzięki obniżeniu kontrastu w światłach i cieniach. Zauważ jednak, że dla kontrastowych zdjęć HDR może to działać najlepiej w kombinacji z krzywą bazową, wstępnie kompresującą zakres, prawdopodobnie z krzywą bazową, zbliżoną do logarytmicznej. Ładne efekty można również osiągnąć przy pomocy opcji "łącznie" z modułu krzywej bazowej, ale takie rozwiązanie obarczone jest ryzykiem artefaktów halo.

To ustawienie może generować banding, jeśli ma wartości ekstremalne. Dzieje się tak z powodu sposobu, w jaki darktable oblicza szybkie przybliżenie filtru lokalnego laplasjana.

Naciśnij te przyciski, żeby wygenerować skupiska kolorów odpowiednio dla zdjęcia źródłowego i docelowego. Przetwarzanie zajmie kilka sekund, w trakcie których interfejs może przestać odpowiadać.

Ustawia liczbę skupisk kolorów. Jeśli zmienisz ten parametr, wszystkie zebrane skupiska zostaną zresetowane i będą musiały być ponownie zebrane.

Parametr kontroluje mapowanie pomiędzy skupiskami źródłowymi a docelowymi. Dla najmniejszej wartości mapowanie oparte jest na bliskości koloru. Zazwyczaj prowadzi to do bardzo subtelnych efektów na zdjęciu docelowym. Dla największej wartości mapowanie oparte jest na względnej wadze skupisk – dominujące kolory zdjęcia źródłowego mapowane będą na dominujące kolory zdjęcia docelowego. To daje z kolei bardzo wyraziste rezultaty. Wartości pośrodku łagodzą te skrajności.

Poza mapowaniem charakterystyki kolorów, moduł ten potrafi również modyfikować kontrast celu w oparciu o dopasowanie histogramu źródła. Suwak kontroluje zasięg efektu.

USM jako część algorytmu wykorzystuje rozmycie gaussowskie. Ten parametr kontroluje promień rozmycia, co z kolei określa zakres przestrzenny uwydatniania krawędzi. Zbyt wysokie wartości prowadzą do brzydkiego przeostrzenia.

Kontrola siły wyostrzania.

Różnice kontrastu poniżej tej wartości pozostaną wyłączone z ostrzenia. Używaj tego parametru dla uniknięcia wzmocnienia szumu.

Ustawia ostrość. Im wyższe, tym więcej szczegółów.

Ustawia wzmocnienie kontrastu.

Ustawia promień rozmycia.

Pole określa algorytm rozmycia; do wyboru jest „rozmycie Gaussa” (domyślne) i filtr „bilateralny”. Ten ostatni daje rozmycie zachowujące krawędzie. Rozmycie „gaussowskie” rozmyje wszystkie kanały: L, a i b. „Bilateralny” rozmyje tylko kanał L.

Modyfikuje kontrast. Wartości ujemne dadzą odwrócony obraz negatywowy. Wartości bezwzględnie wysokie wzmacniają kontrast; wartości bezwzględnie niskie zmniejszają kontrast. Wartość zerowa jest neutralna.

Modyfikuje jasność. Wartości ujemne dają ciemniejszy obraz. Wartości dodatnie zwiększają jasność zdjęcia.

Modyfikuje nasycenie koloru. Wartości ujemne dają kolory komplementarne, odwrócone w kanałach a-b. Wartości bezwzględnie wysokie zwiększają nasycenie koloru; wartości bezwzględnie niskie zmniejszają jego nasycenie. Wartość zerowa daje obraz czarno-biały.

Sekcja rozkładu falkowego kontroluje algorytm o tej samej nazwie. Jego środkowa część jest podzielona na ramki i dwa suwaki. Pierwsza ramka, zakres zerowy, reprezentuje oryginalne zdjęcie, druga – pierwszy zakres falkowy, i tak dalej.

Dolny suwak dostosowuje liczbę skal, zero oznacza brak rozkładu falkowego. Maksymalna liczba skal zależy od rozmiaru zdjęcia, ale możesz wybrać dowolną wielkość. Jeśli zdjęcie jest zbyt małe, jak na określoną liczbę skal, użyta zostanie maksymalna ilość dla tego zdjęcia, reszta zostanie zignorowana.

Zdjęcie jest rozkładane na zadaną ilość skal i obraz resztowy, czyli jeśli wybrałeś pięć skal, skala 0 to zdjęcie oryginalne, skale od 1 do 5 to skale szczegółowe, a skala 6 to obraz resztowy. Dla wiekszej przejrzystości oryginalne zdjęcie jest przedstawiane jako czarny prostokąt, skale szczegółów są jasnoszare, obraz resztowy biały, a skale nieaktywne są ciemnoszare.

Środkowy obszar pozwala wybrać zakres, na którym użytkownik zastosuje narzędzia retuszerskie, klikając któryś z prostokątów. Zaznaczony zakres otaczany jest czerwoną obwódką. Można wybrać dowolny zakres, nawet jeśli nie został on zdefiniowany. W takim przypadku taki zakres zostanie zignorowany i nieprzetworzony.

Wyświetlane są tylko kształty bieżącej skali, po jej zmianie również one zostaną dostosowane.

Zielona linia na górze każdej ramki wskazuje, że skala posiada powiązane kształty.

Zakresy w szczegółach będą widoczne tylko przy określonym powiększeniu, ich widoczność tylko przy danym powiększeniu wskazuje jasnoszary pasek na górze wskaźnika zakresu.

Górny suwak pomaga w łączeniu skal. Pozwala edytować łącznie wiele skal, począwszy od najwyższej (bez obrazu resztkowego), aż do wybranej suwakiem. Jeśli suwak ustawiony jest na 3, a wartość maksymalna to 5, wszystkie edycje dotyczyć będą skal od 3 do 5. Edycje skali 4 zostaną zastosowane do skal 3 i 4, a edycje skali 3 – tylko do niej samej. Łączenie skal reprezentowane jest przez kolor zielono-żółty. Wartość zero oznacza wyłączoną opcję.

Przycisk wyświetlenia skali falkowej () pozwala na podejrzenie… bieżącej skali falkowej. Jeśli ta opcja jest aktywna, moduł mieszania pozostaje tymczasowo wyłączony. Jeśli aktywne są zarówno tryb mieszania, jak i wyświetlanie masek, ta opcja nie moze zostać ustawiona. Jeśli ta opcja zostaje aktywowana, pojawia się nowa sekcja, „podgląd pojedynczej skali”, pozwalajaca na dostosowanie poziomów dla wyświetlanego obrazu. Jest ona dla wygody po to, żebyś mógł dostosować wyświetlanie zakresu skali do swoich potrzeb. Nie ma ona wpływu na ostateczne zdjęcie. Dostępny jest również przycisk automatycznych poziomów (); działa on na wyświetlonym zdjęciu, więc w zależności od powiększenia obrazu efekty będą się różnić. Poziomy są stosowane tylko do zakresów szczegółów, nie dla obrazu resztkowego.

Przyciski kopiuj i wklej pozwalają na przesuwanie kształtów z jednego zakresu do drugiego. Wybierz najpierw bieżący zakres, wciśnij przycisk ( ), wybierz zakres docelowy i kliknij "wklej" ( ). To może być użyteczne, kiedy edytujesz obraz resztkowy i trzeba zmienić ilość zakresów; ponieważ obraz resztkowy został zmieniony, kształty zostaną przeniesione na nowe zakresy.

Przycisk wyłączenia kształtów () chwilowo deaktywuje przetwarzanie wszystkich kształtów dla prostego porównania przed/po.

Przycisk wyświetlania maski ( ) działa podobnie, jak ten w części mieszania modułów, ale wyświetla on tylko kształty w bieżącym zakresie. Nie da się jednocześnie ustawić tej opcji i wyświetlenia maski w części mieszania modułów.

Belka kształtów pozwala dodawać nowe kształty do zdjęcia. Tworzenie/edycja kształtów odbywa się podobnie, jak w module usuwania plam. Dodatkowo po ctrl-kliknięciu na dowolnym przycisku kształtu aktywowany jest tryb dodawania ciągłego. Po dodaniu kształtu darktable pozostanie w trybie tworzenia, pozwalając na dodanie kolejnego kształtu tego samego typu. Jeśli chcesz zmienić typ dodawanego kształtu, Ctrl-kliknij w trybie ciągłym lub po prostu kliknij, jeśli chesz dodać pojedynczy kształt. Jeśli chcesz opuścić tryb dodawania ciągłego, kliknij PPM na wolnym obszarze zdjęcia.

Belka algorytmów pozwala wybrać spomiędzy algorytmów uzdrawiania (), klonowania (), wypełnienia () i rozmycia (). Algorytm musi zostać wybrany przed stworzeniem kształtu – późniejsza zmiana nie jest możliwa.

Do zdjęcia można dodać dowolną kombinację typu kształtu i algorytmu.

Pole wybranego kształtu wyświetla wybrany kształt (jeśli wybrano jakikolwiek). Kliknięcie na kształcie wybiera go, kliknięcie poza jego obszarem anuluje wybór.

Krycie maski wyświetla się w momencie zaznaczenia kształtu. Pozwala na podgląd/ustawienie wartości krycia maski. Jest ono właściwością aktualnie wybranego kształtu i nie zostanie użyte jako wartość domyślna dla nowo dodawanych kształtów.

W zależności od wybranego algorytmu wyświetlane sa różne parametry:

Wartość ustawiana na każdej właściwości użyta jest jako domyślna podczas tworzenia nowego kształtu.

To pole prezentuje licznik aktualnie użytych zniekształceń (pojedynczych obiektów) i węzłów.

Kliknij ikonę , żeby uaktywnić narzędzie wskazywania, następnie umieść je na zdjęciu, klikając na jego obszarze.

Punkt to pojedynczy węzeł. W punkcie wektor siły ma trzy tryby, przełączane Ctrl-klikiem na grocie wektora:

liniowy	Tryb liniowy generuje zniekształcenie liniowe wewnątrz okręgu, rozpoczynające się na początku wektora siły, a kończące się na jego grocie. Jest to tryb domyślny.
promieniowy	W tym trybie efekt wektora siły jest promienisty, narastając od 0% w środku okręgu do jego brzegów. Ten tryb poznać można po dodatkowym okręgu, ze strzałką na zewnątrz.
promieniowy odwrócony	W tym trybie efekt wektora siły jest promienisty, zmniejszając się od 100% w środku do jego brzegów. Ten tryb można poznać po dodatkowym okręgu, ze strzałką do wewnątrz.

Zauważ, że domyślnie siła efektu rozkłada się liniowo od 0% do 100% od środka wzdłuż promienia punktu kontrolnego. Możliwa jest modyfikacja efektu zmiękczenia poprzez kliknięcie na środku okręgu

domyślnie	Liniowo, od środka po promieniu.
zmiękczony	Wyświetlane są dwa kontrolne okręgi, które można modyfikować oddzielnie dla zmiekczenia siły efektu. Zauważ, że ponowne kliknięcie środka okręgu ukrywa jedynie kontrolki zmiękczenia, ale nie powoduje powrotu do wartości domyślnych.

Punkt może być usunięty poprzez kliknięcie PPM w środku.

Kliknij ikonę , żeby aktywować narzędzie linii, a następnie lewym przyciskiem na zdjęciu, żeby umieścić pierwszy punkt. Przesuń kursor i kliknij ponownie, żeby umieścić kolejny punkt i rozpocząć konstruowanie ścieżki. Żeby zakończyć, kliknij gdziekolwiek PPM.

Linia to zbiór punktów. Punkty połączone są razem, rezultat jest interpolowany zestawem wektorów siły.

Możliwe jest dodanie punktu kontrolnego na linii przez Ctrl-klik na segmencie. Punkt kontrolny z linii usuwamy przez Ctrl-PPM na środku węzła.

Kliknięcie PPM na segmencie całkowicie usunie kształt.

Ctrl-Alt-klik na segmencie zmieni go w segment krzywej.

Kliknij ikonkę , żeby aktywować narzędzie krzywej, kliknij w obrębie zdjęcia, żeby umieścić pierwszy punkt i kliknij w innym miejscu, żeby dodać następny i zacząć tworzyć ścieżkę. Żeby zakończyć, kliknij PPM gdziekolwiek.

Krzywa to zbiór punktów. Punkty są połączone, rezultat jest interpolowany jako krzywa Beziera zbiorem wektorów siły.

Punkt kontrolny na krzywej można dodać poprzez Ctrl-klik na segmencie. Punkt kontrolny można usunąć z krzywej poprzez Ctrl-klik na środku węzła.

Kliknięcie PPM na segmencie całkowicie usunie kształt.

Ctrl-Alt-klik na segmencie zmieni go w segment liniowy.

Możliwa jest zmiana sposobu, w jaki łączone są punkty krzywej, poprzez Ctrl-klik na środku. Krzywą Beziera można kontrolować przy pomocy uchwytów na cztery sposoby:

Kliknięcie ikonki aktywuje bądź deaktywuje narzędzie edycji węzła, wyświetlając wszystkie obiekty zniekształceń i ich kontrolki. Możesz też kiedykolwiek kliknąć PPM na zdjęciu, efekt będzie ten sam.