Mieszanie (ang. blending)

Wyjście modułu jest przekazywane do następnego modułu w sekwencji bez dalszej zmiany. Nie wyświetlają się żadne kontrolki.

reprocesowanie ma miejsce z wybranym trybem mieszania i wartością krycia – tymi samymi dla wszystkich pikseli. Wyświetlane są dodatkowe kontrolki do wyboru trybu mieszania i krycia. Domyślnie jest to tryb „normalny” i krycie 100%.

reprocesowanie ma miejsce z wybranym trybem mieszania i wartością krycia. Wyświetlane są dodatkowe kontrolki do narysowania maski. Jeśli nie narysowano żadnych elementów maski, wszystkie piksele mają takie samo krycie, określane przez wartość suwaka krycia. Jeśli narysujesz element maski, np. okrąg, wnętrze okręgu mieć będzie maksymalne wartości krycia, będąc otoczone przez obszar przejściowy lub granicę ze spadkiem wartości krycia, a pozostała część obrazu krycie 0%. Możesz używać różnych kształtów. Więcej szczegółów – Sekcja 3.2.5.5, „Maska wektorowa”.

reprocesowanie ma miejsce z wybranym trybem mieszania i wartością krycia. Wyświetlane są dodatkowe kontroli do sterowania kryciem poszczególnych pikseli, określane przez wartość pikseli. W poprzednich wersjach darktable nosiło ono nazwę „mieszania warunkowego”. Patrz Sekcja 3.2.5.6, „Maska parametryczna”.

ta opcja łączy maskę wektorową i parametryczną, pokazując pełny zestaw kontrolek. Zobacz Sekcja 3.2.5.8, „Łączenie masek wektorowych i parametrycznych” aby nauczyć się, jak najlepiej wykorzystać tę kombinację.

ta opcja korzysta z utworzonej w innym module maski parametrycznej, połączonej czasem z maską wektorową. Więcej szczegółów: Sekcja 3.2.5.7, „Maska rastrowa”.

opcja udostępnia dostępne mieszające opcje modułu oraz opcje dodatkowe, charakterystyczne dla operacji mieszania.

To jest prawdopodobnie najczęściej używany tryb. Miesza on po prostu wejście i wyjście i w zależności od wartości przezroczystości redukuje siłę działania modułu. Jest to również najczęstszy wybór w sytuacji, kiedy efekt działania modułu chcesz zastosować lokalnie, używając masek.

Ten tryb mieszania działa podobnie, jak „normalny” poza tym, że dane wejściowe i wyjściowe są ograniczone wartościami min/max. Wartości spoza zakresu są blokowane i nie są przekazywane to kolejnych modułów. Czasami pomaga to uniknąć artefaktów. W większości przypadków jednak (np. ekstremalne światła, przesycone kolorem) wartości spoza zakresu lepiej jest przepuścić dalej w schemacie, żeby obsłużyć je później (np. w module wyjściowego profilu koloru). Dobrym wyborem jest wtedy najczęściej „normalny” tryb mieszania.

Ten tryb mieszania łączy jasność z obrazu wejściowego i wyjściowego. Dane koloru (natężenie i odcień) brane są niezmienione ze zdjęcia wejściowego.

Ten tryb mieszania łączy chrominancję (nasycenie) ze zdjęć wejściowego i wyjściowego. Jasność i odcień brane są bez zmian z obrazu wejściowego.

Ten tryb mieszania łączy odcień (zabarwienie) ze zdjęć wejściowego i wyjściowego. Jasność i chrominancja brane są bez zmian z obrazu wejściowego. Uwaga: Jeśli moduły drastycznie zmieniają zabarwienie (np. przy generowaniu kolorów komplementarnych), wówczas ten tryb mieszania może powodować duży szum koloru.

Ten tryb mieszania łączy kolor (chrominancję i zabarwienie) ze zdjęć wejściowego i wyjściowego. Jasność jest brana bez zmian z obrazu wejściowego. Uwaga: Jeśli moduły drastycznie zmieniają zabarwienie (np. przy generowaniu kolorów komplementarnych), wówczas ten tryb mieszania może powodować duży szum koloru.

Dostępne tylko w modułach, operujących w przestrzeni Lab; ten tryb mieszania łączy jasność ze zdjęcia wejściowego i wyjściowego, podczas gdy dane o kolorze brane są bez zmian ze zdjęcia wejściowego. W przeciwieństwie do trybu mieszania „jasność”, ten tryb nie przeprowadza żadnej konwersji przestrzeni barwnych i nie obcina żadnych danych. W niektórych sytuacjach generuje on mniej artefaktów, niż „jasność”.

Dostępne tylko z modułami, operującymi w przestrzeni Lab; ten tryb miesza kanały Lab a i b ze zdjęć wejściowego i wyjściowego, podczas gdy dane o jasności brane są niezmienione ze zdjęcia wejściowego. W odróżnieniu od trybu „kolor”, ten tryb nie przeprowadza żadnej konwersji przestrzeni barw i nie traci żadnych danych. W niektórych przypadkach generuje on mniej artefaktów w porównaniu z trybem „kolor”.

Dostępne tylko w modułach, operujących w przestrzeni RGB; ten tryb mieszania łączy jasność ze zdjęcia wejściowego i wyjściowego, podczas gdy dane o kolorze brane są bez zmian ze zdjęcia wejściowego. W przeciwieństwie do trybu mieszania „jasność”, ten tryb nie obcina żadnych danych.

Dostępne tylko z modułami, operującymi w przestrzeni RGB; ten tryb miesza kolor ze zdjęcia wejściowego i wyjściowego, podczas gdy dane o jasności brane są tylko ze zdjęcia wejściowego. W porównaniu do trybu „kolor”, ten tryb nie powoduje utraty danych.

Niektóre moduły, jak na przykład poziomy czy krzywa tonalna, działają głównie na wartościach tonalnych zdjęcia, wykonując również modyfikacje nasycenia koloru. Tryb mieszania z dostosowaniem koloru przyjmuje jasność tylko z danych wyjściowych i łączy kolory z wejścia i wyjścia, umożliwiając kontrolę dostosowania koloru modułu.

Kliknięcie symbolu dodaje pociągnięcie pędzlem.

Rozpocznij rysowanie, klikając na płótnie LPM, i trzymając go wciśnięty, przesuwaj kursor. Pociągnięcie pędzla kończy się w momencie puszczenia klawisza. Rozmiar pędzla, jego twardość i krycie mogą być zmieniane odpowiednio przez rolkę myszy, Shift+rolkę oraz Ctrl+rolkę, zarówno przed rozpoczęciem rysowania, jak i w jego trakcie. Podobnie możesz użyć klawiszy [ | ] to zmniejszenia / zwiększenia rozmiaru pędzla, { | } do zmniejszenia / zwiększenia twardości oraz < | > do zwiększenia / zmniejszenia krycia.

Jeśli korzystasz z tabletu graficznego z piórkiem z końcówką wrażliwą na nacisk, darktable potrafi zastosować nacisk piórka do poszczególnych atrybutów pędzla. Więcej szczegółów zawiera Sekcja 8.4, „Ciemnia”.

Przy podniesieniu piórka tabletu lub zwolnieniu LPM narysowana figura konwertowana jest do grupy połączonych węzłów, określających kształt. Sekcja 8.4, „Ciemnia” określa stopień wygładzenia. Wyższy poziom wygładzenia to mniej węzłów – ułatwia to późniejszą edycję kosztem niższej dokładności początkowej.

Węzły i segmenty pociągnięcia pędzlem mogą być modyfikowane indywidualnie. Zobacz dokumentację ścieżki poniżej, aby dowiedzieć się więcej.

Renderowanie złożonego pociągnięcia pędzlem wymaga dużej ilości cykli procesora; rozważ użycie kształtu okręgu, elipsy albo ścieżki, gdzie to jest możliwe.

Pociągnięcie pędzlem z uchwytami i aktywowanym wyświetlaniem maski.

Kliknięcie symbolu dodaje kształt okręgu.

Kliknij na płótnie, żeby umieścić okrąg. Jeśli trzeba, możesz kliknąć LPM i przeciągnąć okrąg do nowej pozycji. Przewinięcie rolki myszy wewnątrz okręgu zmieni jego średnicę; rolka na granicy okręgu bądź Shift+rolka gdziekolwiek w jego obrębie zmieni szerokość przejścia. Ctrl+rolka ustawi krycie okręgu – najlepiej widoczne z maską wyświetlaną przez naciśnięcie klawisza .

Kształt okręgu z kontrolkami oraz aktywną maską wyświetlania.

Kliknięcie symbolu dodaje kształt elipsy.

Ogólna zasada jest taka sama, jak dla kształtu okręgu. Dodatkowo na obwodzie pojawiają się cztery węzły. Klik na węźle ustawia jedną ze średnic. Ctrl-klik lub Shift+Ctrl+rolka obraca elipsę. Shift-klik wewnątrz kształtu przełącza gradient na brzegu pomiędzy równomiernym a proporcjonalnym.

Kształt elipsy z uchwytami i aktywowanym wyświetlaniem maski.

Kliknięcie symbolu dodaje kształt, określony zdefiniowaną przez użytkownika zamkniętą ścieżką.

Kliknij LPM na płótnie, żeby określić węzły ścieżki; zakończ ścieżkę, klikając PPM po ustawieniu ostatniego punktu. Domyślnie węzły połączone są gładkimi liniami. Jeśli chcesz, aby na węźle linie stworzyły kąt, możesz to zrobić poprzez Ctrl-klik.

W trycie edycji możesz konwertować istniejące gładkie węzły na ostre rogi i odwrotnie, Ctrl-klikając na nich. Dodatkowe węzły wstawiasz, Ctrl-klikając na odpowiednim segmencie linii. Pojedyncze węzły usuwasz PPM na nich; upewnij się, że kursor znajduje się nad dobrym węzłem i że węzeł jest podświetlony, w przeciwnym razie możesz niechcący usunąć całą ścieżkę.

Rozmiar całego kształtu może być zmieniony rolką myszy – analogicznie, jak kształt okręgu. To samo tyczy się szerokości granicy, tj. obszaru z gradientem krycia, który zmienia się przy pomocy Shift+rolka z dowolnego miejsca wewnątrz kształtu. Pojedyncze węzły, jak również segmenty ścieżek, mogą być przesuwane przez przeciąganie. Jeśli węzeł jest wybrany kliknięciem, pojawią sie dalsze punkty kontrolne – możesz przesuwać je, aby zmienić krzywiznę linii, a także powrócić do wartości domyślnych, klikając PPM. Przeciąganie jednego z punktów kontrolnych na brzegu dostosuje szerokość brzegu tylko w tej części kształtu.

Rozważ uszczegółowienie ścieżki w ograniczonym trybie edycji (p. niżej), co pozwala na edycję pojedynczych węzłów i segmentów bez ryzyka przypadkowego przesunięcia lub zmiany rozmiaru całego kształtu.

Kształt ścieżki z uchwytami i aktywowanym wyświetlaniem maski.

Kliknięcie symbol u dodaje gradient do maski. Ta opcja nie tworzy zamkniętego kształtu, ale gradient liniowy, wypełniający cały obraz.

Kliknij na płótnie, żeby określić pozycję linii z kryciem 50%. Linia posiada dwa węzły, które możesz przeciągać, żeby zmienić pochylenie gradientu.

Przewijanie blisko środkowej linii zakrzywi gradient.

Shift+przewijanie blisko środkowej linii zmienia nachylenie gradientu. Kropkowane linie wskazują odległość odpowiednio pomiędzy kryciem 100% a 0%. Między tymi kropkowanymi liniami krycie zmienia się liniowo. Gradient najlepiej przeglądać i edytować, kiedy maska jest wyświetlana klawiszem .

W zależności od modułu i źródłowego zdjęcia, użycie kształtu z gradientem może prowadzić do efektu bandingu. Rozważ użycie modułu ditheringu (p. Sekcja 3.4.1.1, „Dithering”)

Gradient z uchwytami i aktywowanym wyświetlaniem maski.

Liczba kształtów użytych w bieżącej masce wyświetlana jest w polu „maski wektorowej”. Kliknięcie na to pole otwiera rozwijaną listę ze wszystkimi kształtami, zdefiniowanymi w konkteście bieżącego zdjęcia, ale nie użytych jeszcze w bieżącej masce. Możesz kliknąć na dowolny z nich, aby dodać go do bieżącej maski. Lista zawiera również kształty zdefiniowane, ale już nie używane. W ten sposób możesz nawet przywrócić usunięty kształt.

Przycisk polaryzacji (odpowiednio i ) umożliwia użytkownikowi przełączanie się pomiędzy zwykłym i odwróconym trybem maski wektorowej, odwraca on wartość krycia – 100% staje się 0% i na odwrót. Jest to przydatne podczas łączenia masek wektorowych i parametrycznych (p. Sekcja 3.2.5.8, „Łączenie masek wektorowych i parametrycznych”).

Kiedy wybrana jest „maska wektorowa”, pojawia się dodatkowa lista rozwijalna do odwrócenia maski poprzez „włączenie” lub „wyłączenie” inwersji.

Więcej funkcji do kontroli interakcji wielu kształtów wewnątrz maski można znaleźć w panelu zarządcy masek (p. Sekcja 3.3.7, „Manager masek”). Tam też dla większej kontroli można nadawać kształtom nazwy. Można również wybierać poszczególne kształty do edycji – cecha przydatna szczególnie wtedy, kiedy maska zawiera kilkanaście kształtów z zachodzącymi na siebie kontrolkami.

Każda zakładka określa kanał danych – rzeczywisty bądź wirtualny. Moduły operujace w przestrzeni Lab posiadają kanały danych dla L, a, b, C (chrominancja LCh) oraz h (odcień LCh). Moduły (w schemacie pracy "scena") operujące na RGB mają kanały danych dla g (szarości) R, G, B, H (odcień HSL), S (nasycenie HSL) oraz L (jasność HSL). Mieszanie (wykonywane w schemacie pracy "scena") RGB posiada kanały danych dla g (szarości), R, G, B, Jz (komponent luminancji z JzCzhz), Cz (komponent luminancji JzCzhz) oraz hz (komponent odcienia dla JzCzhz). Jeśli potrzebujesz więcej wyjaśnień, skorzystaj z artykułu na Wikipedii dot. przestrzeni barwnych .

Każda zakładka posiada dwa suwaki dla kanałów danych: jeden dla danych wejściowych, otrzymywanych przez moduł, i drugi dla danych wyjściowych, generowanych przez moduł przed mieszaniem. Suwak dla danych wyjściowych jest domyślnie ukryty i można go pokazać poprzez opcję „pokaż kanały wyjściowe” w menu mieszania.

Suwak „współczynnika wzmocnienia” pozwala rozszerzyć zakres wartości, objętych suwakami maski parametrycznej. Można to wykorzystać w edycji scen, w których wartości luminancji przekraczają 100% docelowych świateł. Suwak dostępny jest tylko w kanałach, w których może się przydać.

Możesz przeglądać dane określonego kanału koloru, przytrzymujac Shift i umieszczając kursor nad odpowiednim suwakiem. Centralny obraz wyświetla wybrany kanał w odcieniach szarości lub fałszywych kolorach, w zależności od ustawienia odpowiedniej „opcji ciemni” (p. Sekcja 8.4, „Ciemnia”). Możesz także przytrzymać klawisz Ctrl, co pozwoli podejrzeć wynikową maskę, nałożoną na zdjęcie. Po przesunięciu kursora poza suwak, zdjęcie po chwili wróci do normalnego wyglądu.

Z tym suwakiem kanału koloru definiujemy trapezoidalną funkcję krycia. Do tego celu używane są cztery znaczniki na suwak. Dwa trójkąty ponad suwakiem wyznaczają zakres wartości z kryciem 1. Dwa trójkąty poniżej suwaka wyznaczają wartości z kryciem 0. Punktom pośrednim pomiędzy pełnym a zerowym kryciem nadawane są wartości proporcjonalne.

Wypełnione trójkąty lub znaczniki do wewnątrz wskazują zamkniętą (na ogół węższą) krawędź funkcji trapezoidalnej. Otwarte trójkąty bądź znaczniki na zewnątrz wskazują otwartą (na ogół szerszą) krawędź funkcji trapezoidalnej. Sekwencja znaczników zawsze pozostaje niezmienna: mogą one się stykać, ale nigdy nie zamienią się miejscami.

Przycisk polaryzacji maski (odpowiednio oraz po prawej stronie suwaka przełącza pomiędzy trybami funkcji: zaznaczania i odznaczania zakresu, z graficznym potwierdzeniem, dzięki zamianie górnych i dolnych znaczników trójkątnych. Te dwa typy funkcji trapezoidalnych są reprezentowane graficznie na poniższych obrazkach.

Funkcja zaznaczania zakresu	Funkcja odznaczania zakresu
Funkcja trapezoidalna, wybierająca do mieszania wąski zakres wartości.	Funkcja trapezoidalna, wykluczająca z mieszania wąski zakres wartości.

W stanie początkowym wszystkie znaczniki są na krańcowych pozycjach, odpowiednio po lewej i prawej stronie. W tym stanie funkcja wyboru zakresu selekcjonuje cały zakres wartości, przydzielając im wszyskim maskę „100%”. Startując od tego punktu można przesuwać suwaki do wewnątrz, wydzielając coraz więcej części zdjęcia, poza pozostałym wąskim zakresem.

Funkcja odznacz zakres domyślnie odznacza cały zakres wartości, dając „zerową maskę” w punkcie wyjścia. Przesuwanie suwaka do środka stopniowo powiększa maskę coraz bardziej, poza pozostałym wąskim zakresem.

Więcej informacji o polaryzacji zawiera Sekcja 3.2.5.8, „Łączenie masek wektorowych i parametrycznych”.

Przyciski kontrolne pomagają w projektowaniu maski parametrycznej.

Z próbnikiem kolorów możesz pobrać próbkę ze zdjęcia. Wartości jej rzeczywistych i wirtualnych kanałów wyświetlane są na poszczególnych suwakach. Wyboru pomiędzy próbkowaniem punktowym i obszarowym dokonujesz z globalnego panelu próbnika (p. Sekcja 3.3.6, „Globalny próbnik koloru”).

Przy pomocy przycisku odwrócenia przełączysz polaryzację wszystkich kanałów (również potencjalnie aktywną maskę wektorową) i zmienisz metodę łączenia kanałów do maski wynikowej. Więcej informacji zawiera Sekcja 3.2.5.8, „Łączenie masek wektorowych i parametrycznych”.

Przycisk resetu przywraca wszystkie wartości do ustawień początkowych.

Kiedy aktywna jest albo „maska parametryczna”, albo kombinacja „maski wektorowej i parametrycznej”, pojawia się dodatkowa lista, kontrolująca sposób łączenia pojedynczych masek, tworzących maskę wynikową. Opcja ta pozwala również na odwrócenie maski wynikowej. Szczegóły na temat łączenia masek zawiera Sekcja 3.2.5.8, „Łączenie masek wektorowych i parametrycznych”.

Jeśli w innym module zdefiniowano maskę, pojawi się ona ona w rozwijalnym menu masek rastrowych. Można ją łatwo zidentyfikować według nazwy modułu, w którym została utworzona.

W tym trybie ustaw listę „łącz maski” na łącznie i upewnij się, że wszystkie przyciski polaryzacji poszczególnych kanałów i masek ustawione są na wartość ujemną (). Punktem startowym jest maska, w której wszystkie piksele mają wartość zero, tzn. żaden piksel nie jest wybrany. Teraz należy dostosować suwaki maski parametrycznej w celu zaznaczenia coraz większej liczby pikseli do zaznaczenia lub narysować kształt na płótnie w celu wyboru rejonów zdjęcia.

W tym przypadku ustaw listę „łącz maski” na wartość z wyłączeniem i upewnij się, że wszystkie przyciski polaryzacji ustawione są na plus (). Rozpoczynasz z maską z wszystkimi wartościami 1.0, czyli wszystkimi pikselami zaznaczonymi. Teraz przy pomocy suwaków maski parametrycznej możesz w miarę potrzeby wyłączać części obrazu lub bezpośrednio rysować na płótnie, żeby wykluczyć te obszary.

Dla wygody, w interfejsie masek parametrycznych znaleźć można przełącznik , odwracający wszystkie polaryzacje oraz przełączający pomiędzy trybem łącznym i z wyłączeniem na liście „łączenia masek”.

Zachęcamy początkujących, żeby skupili się na tych dwóch przypadkach. Z tego wynika z kolei, że decyzję o sposobie tworzenia maski warto podjąć na samym początku. Zaawansowani znajdą sposób, żeby samodzielnie wykorzystać wiele kombinacji biegunowości i masek.

Zmiękczanie maski niejednolicie wygładza maskę parametryczną bądź wektorową w taki sposób, że jej krawędzie zostają automatycznie dopasowane do krawędzi obrazu. Wygładzanie maski prowadzone jest albo przez wejściowy obraz modułu, albo przez jego wyjście (przed mieszaniem), w zależności od tego, która opcja jest wybrana na liście „wtapianie według”. Zmiękczanie jest szczególnie wrażliwe na ten wybór szczególnie w przypadku modułów, operujących na krawędziach, czyli np. wyostrzających lub rozmywających.

Suwak „promienia zmiękczania” określa siłę efektu. Zmiękczanie działa najlepiej, jeśli krawędzie maski wektorowej i/lub parametrycznej pokrywają się z grubsza z krawędziami prowadzącego obrazu. Im większy „promień zmiękczania”, tym lepiej algorytm zmiękczający może dopasować krawędzie maski do odległych krawędzi zdjęcia. Jeśli jednak promień jest zbyt duży, wówczas maska może również okazać się za duża, czyli pokryć obszary, które chcemy wyłączyć. Zmiękczanie nie działa, jeśli promień ustawiony jest na 0.

Rozmycie maski tworzy miękkie przejście pomiędzy maskowanymi a niemaskowanymi obszarami zdjęcia i pozwala uniknąć artefaktów. Suwak rozmycia maski kontroluje promień rozmycia gaussowskiego, zastosowanego do wynikowej maski mieszającej. Im większy promień, tym mocniejsze rozmycie – 0 oznacza maskę nierozmytą. Rozmycie gaussowskie jest zawsze stosowane po zmiękczeniu, jeśli aktywowano oba typy maski. Pozwala to na wygładzanie krawędzi i artefaktów, powstałych przy zmiękczaniu.

Siła działania modułu określona jest przez lokalne krycie maski. Zmiękczanie i mieszanie maski mogą w efekcie dać maskę z ograniczonym kryciem, co zmniejsza jej siłę działania. Dlatego też suwak „krycia maski” pozwala na ponowne dostrojenie natężenia. Jeśli krycie jest zmniejszone (ujemne wartości suwaka), najmniej kryte części zostaną zmienione silniej, niż obszary bardziej kryte. I odwrotnie, jeśli krycie maski jest zwiększone (dodatnie wartości suwaka), najbardziej kryte części będą zmienione silniej, niż najbardziej przezroczyste. Widać więc, że całkowicie kryte części maski pozostaną kryte, a całkowicie przejrzyste – przejrzyste. Wszystko po to, żeby mieć pewność, że obszary dołączone lub wyłączone z działania modułu poprzez ustawienie krycia na 0% lub 100% pozostaną odpowiednio dołączone lub wyłączone nawet, kiedy krycie zostanie dostrojone tym suwakiem.

Ten suwak zwiększa bądź zmniejsza kontrast maski. Oznacza to, że pozwala na modyfikację przejścia pomiędzy przezroczystymi a nieprzezroczystymi częściami maski.

Czasami zachodzi potrzeba sprawdzenia efektu działania modułu bez efektu generowanego przez maskę. Można to zrobić, klikając symbol , czasowo deaktywujący maskę – wybrany tryb mieszania i krycie będą nadal działać. Przełączanie tego klawisza pozwoli działać masce na zdjęcie w oczekiwany sposób.

Kliknięcie symbolu wyświetli bieżącą maskę jako żółtą nakładkę na czarno-białym podglądzie zdjęcia. Ciemnożółte obszary wskazują krycie 100%, a szare obszary bez żółtej nakładki - krycie 0%.

Odręczne tworzenie maski wektorowej jest nużące w przypadku konieczności dokładnego maskowania osoby bądź obiektu. W tym przykładzie chcemy zwiększyć kontrast kolorów rzeźby lwa na lewym obrazu, nie ingerując w tło. Przybliżone zaznaczenie tworzymy maską wektorową. Na drugim zdjęciu aktywne jest „wyświetlenie maski”. Zauważ, że maska jest niedokładna i nie pokrywa precyzyjnie rzeźby lwa. Dostosowując promień zmiękczenia, krycie maski oraz jej kontrast, osiągamy niewielkim wysiłkiem dobre dopasowanie. Na trzecim zdjęciu powyżej promień zmiękczania został ustawiony na 50, a promień rozmycia na 5 dla niewielkiego wygładzenia maski. Krycie maski i jej kontrast zostały zwiększone odpowiednio do wartości 0.3 i 0.5 dla zwiększenia precyzji dopasowania. Ostatnie zdjęcie pokazuje efekt końcowy, gdzie poprawienie koloru poprzez moduł kontrastu kolorów (p. Sekcja 3.4.2.6, „Kontrast kolorów”) jest dzięki masce ograniczone tylko do rzeźby lwa.

Zmiękczanie maski w tym przykładzie działa szczególnie dobrze, ponieważ rzeźba na początkowym zdjęciu jest dobrze odseparowana od nieostrego tła. Wyróżniająca się krawędź na granicy rzeźby prowadzi maskę zmiękczającą po jej konturze. Zauważ, że zmiękczanie może być stosowane zarówno do masek wektorowych, jak i parametrycznych.